We hebben een bewogen week achter de rug… Sinds het verliezen van onze dierbare Ashley proberen we met man en macht niet in een al te diep dal terecht te komen. Wat met ups en downs tot dusverre redelijk gaat. De eerste nacht was zoals verwacht zwaar. Geen geblaf voor de buitendeur voor nog een extra plas, geen ‘gekke vijf minuten’ met de Shelties lekker dollen voor het slapengaan, geen vragende oogjes die je in de gaten houden of we al naar boven gaan en je geen moment uit het oog verliezen. Aan het begin van de nacht lag ze altijd op de grond in een mand maar zo rond 5 uur maakte ze me wakker, dan moest ze op bed getild worden om vervolgens even bovenop me te gaan liggen. Daarna nam ze haar positie in naast mij. Waar ze de rest van de nacht, ochtend, en indien ik langer bleef liggen ook ‘s middag naast mij door bracht. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het is zonder haar in bed te slapen, maar ineens moest ik dit toch echt voor de allereerste keer in jaren doen. Hier de winkelstraat in gaan zonder haar moet ik al helemaal niet aan denken en heb ik me dus ook nog niet aan gewaagd. Voordat zij in mijn leven kwam deed ik niks alleen, zelfs winkelen met mijn moeder en oma voelde ik me niet altijd comfortabel bij. Maar de laatste jaren gingen we regelmatig samen op pad, met z’n tweetjes de winkels langs en och wat had ze daar een plezier in zeg en wat vond iedereen haar toch leuk. Zoveel deden we samen, in zoveel was ze mijn kracht en steun die mij ondanks mijn angsten en problemen liet doorvechten. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn overgebleven meiden, maar onvervangbaar dat blijft ze.
Donderdagmiddag (na het overlijden van Ashley) en vrijdagmiddag eveneens, zijn we even met de meiden op pad geweest. Afleiding zoeken buitenshuis, want van alsmaar binnen zitten word je tijdens dit soort periodes helemaal gek. De Shelties rouw(d)en overduidelijk met ons mee, wat tijdens de wandelingen vooral te merken was. Ze hadden er wel plezier in, maar niet zoals anders. Meer timide, terughoudend en rustig is hun gedrag het beste te noemen. De Chineesjes zijn minder aangeslagen door het verlies, maar hun band met Ashley was natuurlijk ook heel anders. Toch merken we ook bij hen, met name Glacee toch af en toe wel een beetje dat ook zij het er af en toe moeilijk mee heeft/hebben.

Zaterdag heb ik mezelf toch opgepept om richting behendigheid te gaan met Eevee. Iedere afleiding is mooi meegenomen immers! Eevee was duidelijk niet zichzelf maar heeft ondanks dat flink haar best gedaan en ook zeker wel plezier gehad in de les. Het was wel erg zwaar voor mij, zowel emotioneel als fysiek na een week met nauwelijks slaap en een lichaam dat het bijna opgaf. Maar het was fijn om even mijn gedachten op deze manier te kunnen verzetten. Ons snelste rondje (we hebben dit keer alleen maar het volledige parcours, meermaals gelopen) was 1.29 min. Was helemaal gesloopt daarna maar ook trots op mezelf dat ik dit toch allemaal maar doe!
Zondagmiddag besloten we wat afleiding te zoeken met vrienden. Samen met Simone en haar jongens (Flynn en Abby’s halfbroer Cody), Criz en haar heren (Butters en Duke) en Sylvia’s Timeless Joy roedel (bestaande uit 7 honden, waarvan 6 Shelties, onder anderen Abby’s vader Trevor en Eevee’s baby halfzusje Sara) zijn we in de namiddag richting de Soesterduinen vertrokken. Met heerlijk weer waren we al voorbereid op heel wat drukte maar door onze late aankomsttijd viel dit gelukkig mee. We hebben rustig enkele uurtjes over de duinen lopen struinen, en Simone (Weyrer) heeft weer prachtige foto’s gemaakt van de aanwezige hondjes (waaronder een mooi familieshot van Trevor met zijn dochter Abby en kleindochter Eevee). Het was fijn om even onder vrienden te zijn en met andere dingen bezig te kunnen zijn. Blues, een van Sylvia’s honden (waar we gek op zijn!) is tijdens de wandeling nauwelijks van onze zijde geweken en pup Sara bracht met haar streken en avontuurlijke karakter iedereen aan het lachen. Het was een lekkere middag waarop onze zorgen voor heel eventjes wat verder weg in ons achterhoofd waren.

Helaas kom je dan bij thuiskomst weer allerlei dingetjes tegen die je aan ‘haar’ herinneren, en beginnen je gedachtes weer te malen met alle gevolgen van dien. Ondanks de oververmoeidheid kon ik dan ook niet slapen… Teveel gedachtes door mijn hoofd, te veel angsten voor wat ik zou zien en voelen als ik mijn ogen zou sluiten en op m’n kussen zou ga rusten en bovenal teveel pijn in mijn hart om sowieso te kunnen ontspannen. Uiteindelijk ben ik dus maar aan mijn eerbetoon filmpje voor Ashley begonnen. Als nagedachtenis aan haar, en al onze mooie tijden samen.

Zoveel praktische dingen die geregeld moesten worden, ondanks dat het nog altijd soms wat onwerkelijk voelt. Maandag kreeg ik bericht terug van de Raad van Beheer dat de overlijdensmelding goed was binnen gekomen... En dinsdagmiddag zijn we richting het crematorium gereden om Ashley’s as op te halen. In een mooie koker is ze inmiddels weer thuis tot haar urn gearriveerd is. De perfecte urn heb ik ook al gevonden. Vreemd dat ik me hier zelfs wat enthousiast over kan voelen eigenlijk. Maar voelt denk ik als een geruststelling... Alsof ik echt dé urn heb gevonden die als laatste rustplaats voor mijn kleine meisje moet dienen. Vreemd hoe sentimenteel ik met dit soort dingen kan zijn, terwijl ik dat met andere dingen totaal niet heb. Maar zo een urn, en ook een ashanger, is echt belangrijk voor me. Biedt me toch wat steun, al kan ik niet precies uitleggen hoe. De urn moeten we waarschijnlijk nog even voor sparen, de ashanger is wel al besteld en hoop ik snel binnen te krijgen.
Na alle ellende kwam er dinsdag wel eindelijk wat goed nieuws... Glacee heeft haar eerste ECVO oogonderzoek gehad en is overal vrij van verklaard! Weer een stapje dichterbij onze fokplannen met haar dus. En om de dag niet al te negatief af te sluiten zijn we na ons crematorium bezoek nog even met de meiden alvast een deel van de Tulpenroute hier in de buurt gaan rijden (wat overigens het grootste tulpengebied van Nederland is).Eerst even wandelen en toen nog een kleine fotoshoot. Hoewel nog lang niet alle velden op hun best waren (het Tulpenfestival duurt ook nog tot begin mei) vonden we een mooi veld niet ver van ons huis waar we even wat kiekjes hebben geschoten met de dames. Wel wat dubbel, gezien het feit dat Ashley is gestorven op de dag dat de route werd geopend dit jaar en we met haar ook foto’s elders bij een tulpenveld in de buurt hebben gemaakt. Maar juist vanwege de bijbehorende emoties wilde ik niet deze traditie vergeten en zijn we dus ook zeker van plan de aankomende weken nog meer van de tulpenroute te gaan bekijken.

Woensdag moest ik er toch aan geloven… Mijn lichaam had echt even rust nodig dus samen met de meiden hebben we er maar een rustdagje van gemaakt. Donderdag was weer volgepland met afleidingsmomentjes, wat ik ook wel weer nodig had hoor na enkele instortmomentjes hier thuis. Na wat tussenstops zijn we in de middag samen met Thera en haar meiden naar de Sallandse Heuvelrug gereden voor een lekkere wandeling. Hoewel het inmiddels wel wat beter ging met de Shelties waren ze nog altijd niet helemaal zichzelf, al heeft Eevee wel hier en daar wat met Tess gespeeld. De wandeling was echter niet zonder reden ingepland, want Thera bleek een prachtig cadeau voor ons te hebben. Namens zichzelf en nog 4 andere vriendinnen; Simone (van de wandeling van zondag), Josien (pupkoper BeeGee), Maryse en Sanne, hadden ze twee canvasdoeken voor ons besteld met hier op twee foto’s van Ashley. Een ontroerend mooi cadeau wat welke we bij thuiskomst gelijk een mooi plekje hebben gegeven. Aangezien de poster die ik voor mijn verjaardag van Thera had gehad met foto’s van alle meiden ook nog niet was opgehangen hebben we daar ook maar meteen een mooi plekje voor opgezocht. Ashley is nu niet meer te missen, vanuit mijn kleedkamer op de muur recht tegenover mijn bed en als middelpunt in de huiskamer ‘waakt’ ze nu over ons allemaal. Zoals het ook hoort, als Special Princess ‘queen’. Nogmaals hartstikke bedankt voor dit prachtige cadeau dames, echt heel lief van jullie!

Vrijdag volgde weer een verplichte rustdag, en dit weekend is weer volgepland met afleidingsmomenten om ook deze dagen weer door te kunnen komen.

Hoe gaat het met je? Is een vraag die me de laatste week vaak is gesteld. Met het overlijden van Ashley ben ik niet alleen mijn grootste steun en toeverlaat verloren... Maar voor mijn gevoel ook alle andere dierbaren die ons door de jaren heen hebben moeten verlaten. Ashley was de enige van de honden hier in huis die Belle (onze Chow Chow) nog heeft gekend, en echt is opgevoed door Macy (mijn allereerste hondje). Ze was erbij toen mijn oma (/tweede moeder) stierf, en mocht zelfs mee naar de uitvaart van Annie (mijn 'tante') om mij daar ter plekke steun te bieden. Ze was dus niet alleen mijn maatje tijdens het rusten, mijn kracht tijdens het winkelen in m'n eentje en mijn kindje die niet zonder mij kon. Ze was ook mijn connectie met al deze dierbaren die ik nu gevoelsmatig nog meer kwijt ben dan voorheen. Ik denk dat ik mensen nooit helemaal precies zal kunnen uitleggen wat Ash voor mij betekende, daarvoor was onze relatie te complex. Ik probeer door te vechten voor mijn overgebleven beestenbende, ik weet ook wel dat het beter wordt met de tijd en ik op den duur me waarschijnlijk ooit wel weer wat beter ga voelen. Maar voor nu heb ik weinig aan die hoop. Voor nu zit ik hier thuis, mijn uren uit te zitten tot ik of weer wat afleiding kan vinden buitenshuis of instort van de stress en mezelf hierdoor zo uitput dat ik weer enkele uurtjes kan slapen. Mijn dromen en plannen voor de toekomst kan ik nog maar nauwelijks naar uitkijken, ze voelen niet als dromen en doelen zonder Ashley erbij. Het besef als je lekkers pakt voor de honden en 4 in plaats van 5 stukjes moet pakken, of als je voor het slapengaan de meiden buiten laat en ze binnen een halve minuut alweer terug naar binnen willen in plaats van enkele minuten lang de hele tuin door te lopen snuffelen zoals toen... De leegte in bed ondanks Glacee en soms ook nog Elphie aan mijn zij, en de stilte hier in huis nu Ashley ons niet meer commandeert haar te knuffelen of de Shelties uitdaagt voor een van haar spelletjes. Het zijn die kleine momenten, verspreid over de hele dag die ervoor zorgen dat de klap niet in een keer maar keer op keer weer aankomt en je het verlies voelt. De nachten zijn het moeilijkst, want dan is er geen ontsnapping aan en nauwelijks afleiding te vinden. Dus hoe gaat het met me? Ik weet hoe goed iedereen het bedoeld die mij deze vraag stelt, en ik stel alle lieve woorden en berichtjes ook zeker zeer op prijs. Ik zou zelf ook niet weten wat anders te zeggen en/of vragen tijdens situaties zoals nu. En alle steun doet mij ook zeker goed! Maar deze specifieke vraag kan ik maar moeilijk beantwoorden. Want wat moet je zeggen als je hart gebroken is, je leven in duigen ligt en je toekomst onzeker is. Ik vecht, keihard; en doe mijn uiterste best de dagen door te komen en te overleven. Dat is eigenlijk het enige juiste antwoord dat ik op dit moment op deze vraag kan geven...
Ik ben deze laatste week met voldoende afleiding aardig doorgekomen, en hoop dit zo vol te kunnen houden tot ik het verdriet een plaatsje heb gegeven. Mijn lichaam is het hier wel totaal niet mee eens, verzuurt met de dag meer en stribbelt regelmatig bij het opstaan tegen. Maar mijn verstand heeft dit gewoon nodig op dit moment dus daar luister ik voor nu eventjes naar. Ik weet niet wanneer het weer oké met me zal gaan, ik denk ook niet dat iemand op deze vraag antwoord kan geven. Met de Shelties gaat het gelukkig steeds beter, de roedel is wel erg aan het veranderen merk ik om me heen (nu zij hun roedelleider zijn verloren moet er immers een nieuwe opstaan) maar samen staan we sterk en vechten wij ons hier doorheen. Mijn overgebleven 4 meiden, mijn nieuwe steun en toeverlaat… Special Princess kanjers zijn het, evenals mijn vrienden die ook zo hun best doen mij te steunen. Voorlopig ben ik deze periode van rouw nog lang niet uit, ik mis Ashley nog iedere minuut van de dag en zal haar nooit vergeten. Hopelijk zal ik haar in ieder geval binnenkort doormiddel van de ashanger weer overal mee naartoe bij mij kunnen dragen. Wellicht biedt dit iets van steun om mij hier doorheen te slaan.

Foto’s van Ashley’s laatste dagen bij ons staan in dit speciale album op mijn Facebook pagina…